Menu
Σε αυτή τη σελίδα όταν ξεκινήσαμε, η σκέψη ήταν πώς θα θέλαμε να γράφουμε μόνο καλά νέα. Όμως, η ζωή πολλές φορές μας φέρνει αντιμέτωπους με τη σκοτεινή πλευρά της και αυτό είναι μία πραγματικότητα που δεν μπορούμε να αποφύγουμε.
Ο φίλος και συγχωριανός Νίκος Καμήτσος δεν είναι πλέον μαζί μας… Το γέλιο του και τα πειράγματά του δεν θα μας συντροφεύσουν ξανά…
Όταν φεύγει ένας άνθρωπος λυπάσαι. Όταν φεύγει ένας νέος άνθρωπος η θλίψη είναι μεγαλύτερη. Όταν φεύγει ένας καλός φίλος νιώθεις σοκ, μούδιασμα, θυμό.
Τα λόγια δεν βγαίνουν από το στόμα, ούτε από αυτόν που μάζεψε όλες τις δυνάμεις του και πήρε τηλέφωνο σήμερα το πρωί να σου πει τη δυσάρεστη είδηση, ούτε και από εσένα που πραγματικά αυτό το «καλό παράδεισο» φαίνεται σαν μία αλλόκοτη φράση, εκείνη τη στιγμή.
Για μέρες τώρα, οι δημοσιεύσεις μας στην ιστοσελίδα του χωριού αλλά και στη σελίδα στο Facebook ήταν ελάχιστες καθώς καμία διάθεση και καμία έμπνευση δεν υπήρχε βιώνοντας μία κατάσταση αγωνίας -με πολλά καθημερινά τηλέφωνα και επικοινωνίες- λαχταρώντας μία καλή είδηση, που θα μας αποδείκνυε αυτό που καλά γνωρίζαμε από παιδιά, ότι ο φίλος μας, ο Νίκος είναι δυνατός και όσο δύσκολη κι αν είναι αυτή η περιπέτεια με την υγεία του θα το ξεπερνούσε.
Και είναι σίγουρο ότι το ίδιο θα συνέβαινε σε όλους μας, γνωρίζοντας ότι ένας νέος άνθρωπος περνά τη δυσκολότερη ανθρωπίνως δοκιμασία με την υγεία του.
Ο Νίκος Καμήτσος ήταν παντρεμένος με την Ειρήνη και πατέρας δύο παιδιών που τα υπεραγαπούσε.
Ήταν ο ταξιτζής για το Δομοκό και ο δάσκαλος για τα παιδιά του. Ο φίλος που ήθελε τον τρόπο του για να ανοιχτεί, ο γιος για τη μάνα του, ο αδελφός για τον Σταύρο, ο άξιος σύζυγος για τη γυναίκα του, ο γαμπρός, ο ξάδελφος, ο κουμπάρος…
Αθλητής στα νεανικά του χρόνια στην ιστορική ομάδα της Ομβριακής, Όμβρος. Όπως και οι περισσότεροι στο χωριό καλλιεργούσε τα χωράφια του παράλληλα με το ταξί για να μπορέσει να προσφέρει με γενναιοδωρία τα καλύτερα στην οικογένεια του. Αγχωνόταν όπως όλοι μας για να τα προλάβει όλα και να νιώθει ότι έχει τον έλεγχο της ζωής του.
Η μεγαλύτερη επιθυμία του ήταν η ευτυχία των παιδιών του, όπως και για κάθε γονιό άλλωστε.
Ήταν ο φίλος μας ο «επαναστάτης» με αιτία, αλλά που δυστυχώς την τελευταία επανάστασή του δεν την μέτρησε σωστά… Μας θύμωσε αυτή η απερισκεψία του. Όμως, τους φίλους σου τους αγαπάς γι’ αυτό που είναι, όπως είναι...
Κανείς μας δεν περίμενε αυτή τη εξέλιξη κι ας ήταν ένα ενδεχόμενο. Γιατί απλά πιστεύαμε στη δύναμή του.
Ο Νίκος, αλλά και ο κάθε Νίκος που φεύγει νέος από τη ζωή νικημένος από την πανδημία, δεν είναι απλά άλλος ένας συγχωριανός. Είναι ένας αγωνιστής που τα έβαλε με τις πιο αντίξοες συνθήκες της νόσησης και μέχρι την τελευταία στιγμή έδινε τον δικό του αγώνα για την επιβίωση. Είναι αυτός που έγινε η αφορμή να θωρακίσουν την υγεία τους- με ότι μέσο υπάρχει αυτή τη στιγμή- περισσότεροι συγχωριανοί μας. Είναι ένας άνθρωπος που είχε πολλά να προσφέρει στην οικογένεια του και στην τοπική κοινωνία, αλλά που δεν πρόλαβε. Είναι ο γονιός που αφήνει πίσω του μικρά παιδιά...
Φίλε, Νίκο καλό σου ταξίδι!
Θα σε θυμόμαστε πάντα με αγάπη!
Ρενάτα Ζαχαροπούλου - Σπύρος Ματσαδές