Menu
Η Ομβριακή είναι ένα αυθεντικό, παραδοσιακό χωριό της Στερεάς Ελλάδας. Ανεξερεύνητο για τους περισσότερους, που μπορεί να προσφέρει μία μοναδική εμπειρία στον επισκέπτη.
Ο αυθεντικός τρόπος ζωής, τα τοπία που κόβουν την ανάσα, οι φυσικές οµορφιές, τα θρησκευτικά µνηµεία, οι µοναδικές διαδροµές , η παραδοσιακή γαστρονοµία και οι φιλόξενοι άνθρωποι συνθέτουν µε λίγα λόγια την αυθεντική αρχόντισσα του Δομοκού.
Με ζωντανές τις παραδόσεις της, η Ομβριακή θα σας κερδίσει χάρη στα χωριάτικα σπίτια με τις κόκκινες σκεπές και τις περιποιημένες αυλές τους, το καλό φαγητό , την πλατεία της με την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, αλλά και με τη διασκέδαση στις τοπικές καφετέριες, όπου το βράδυ μπορείτε να απολαύσετε και το ποτό σας.
Τα δρομάκια του χωριού, ενδείκνυνται για χαλαρωτικές, αυθεντικά ρουμελιώτικες χωριάτικες βόλτες, ενώ στο δρόμο σας όποιον και να συναντήσετε θα σας πει καλημέρα και θα σας καλωσορίσει στο χωριό. Οι Ομβριακίτες είναι καλόκαρδοι και γενναιόδωροι με τους φιλοξενούμενους. Θα σας πουν ιστορίες του τόπου τους, θα σας τρατάρουν γλυκό του κουταλιού, αλλά και πίτες παραδοσιακές. Το κέρασμα στον ξένο είναι στο dna των κατοίκων του χωριού.
Οι ταβέρνες της Ομβριακής ετοιμάζουν κάθε βράδυ κρεατονοστιμιές, παραδοσιακέςσαλάτες, αλλά και μαγειρευτά, αν το ζητήσετε από νωρίς. Για το μεσημέρι καλό θα είναι να συνεννοηθείτε με την ταβέρνα της επιλογής σας, για το τι θα θέλατε να φάτε ώστε να ετοιμάσουν το γεύμα ειδικά για εσάς.
Επιλέξτε να δοκιμάσετε σπανακόπιτα, κολοκυθόπιτα, μπαμπανέτσα με αλεύρι από καλαμπόκι, τραχανά, χυλοπίτες, ντόπιο κρασί και τσίπουρο.
Στην Ομβριακή μπορείτε να επισκεφτείτε το πλούσιο σε ιστορία μοναστήρι του Αγίου Αθανασίου του Ομβρικού, το ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία, την Τσέρνη με την Αγία Παρασκευή (έργο του Συλλόγου Γυναικών Ομβριακής), τη λίμνη Σμοκόβου που είναι σε κοντινή απόσταση, αλλά και τα ιαματικά λουτρά Καϊτσας.
Το χωριό της Ομβριακής βρίσκεται στον Δήμο Δομοκού του νομού Φθιώτιδος, στις βόρειες πλαγιές του όρους Όθρυ. Είναι κτισμένο σε υψόμετρο 535 μέτρων και η απόσταση από την πρωτεύουσα του Νομού Φθιώτιδας την Λαμία είναι 35,5.
Μέχρι το 2010 ήταν η έδρα του Δήμου Ξυνιάδας και με το νέο σχέδιο Καλλικράτη αποτελεί μαζί με την Θεσσαλιώτιδα την τρίτη σε πληθυσμό Δημοτική ενότητα του Δήμου Δομοκού.
Με βάση τις γραπτές αναφορές που προκύπτουν από το Μοναστήρι της Ρεντίνας, η Ομβριακή ως χωριό υπήρχε το 1565.
Η Ομβριακή υπήρξε μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους το 1881 και μέχρι το 1912 πρωτεύουσα του Δήμου Ξυνιάδας μαζί με τα χωριά Δαουκλί, Ζάπανη, Δερεκλή, Οζερό, Παναγιά, Άνω και Κάτω Αλχάνι, Τερβένι, Παλιούρι και Άγιο Αθανάσιο.
Η Ομβριακή πήρε το όνομα της επειδή βρισκόταν κοντά στην αρχαία λίμνη της Ξυνιάδας (από τα όμβρια ύδατα). Η λίμνη βρισκόταν σε υψόμετρο 463 μέτρων και η έκταση που κάλυπταν τα νερά της το χειμώνα στο ανώτατο ύψος ήταν περίπου 33.000 στέμματα, εκ των οποίων τα 5.000 ήταν βάλτος. Το ανώτερο βάθος της λίμνης ήταν 10 μέτρα, ενώ τα νερά που υπερχείλιζαν από τη λίμνη έφευγαν μέσω του χειμάρρου Μπαμπαλή (πενταμύλη) προς τον Ονόχωνο (Σοφαδίτικο) παραπόταμο του Πηνειού. Η λίμνη αναφέρεται ιστορικά από τον Ηρόδοτο και τον Απολλώνιο τον Ρόδιο. Ψάρια τα οποία υπήρχαν στην λίμνη ήταν: τα γλήνια, οι τούρνες, τα χανιά, πλατίτσες, πελεκούδες, τσερνίτσες, τόνος, σαρδέλα και κυπρίνια, ενώ ζούσαν και πολλά είδη πουλιών μεταξύ αυτών, τριών ειδών πάπιες, αγριόχηνες, μεγάλες νερόκοτες, κασιαρίνες, ψαροφάγοι, κορυδαλλοί, μπεκατσίνια, μαυροπούλια, τυμπαναριά, βίδρες και βουτηχτάδες. Να σημειωθεί ότι κατά τους χειμερινούς μήνες πολλές φορές η λίμνη πάγωνε.
Το έτος 1926 η εταιρεία Κατζούχ ανέλαβε την αποξήρανση λόγω της ελονοσίας που μάστιζε την περιοχή αλλά και κατά δεύτερο λόγω την ανάγκη για νέα εδάφη προς εγκατάσταση των προσφύγων.
Το 1936 η εταιρεία Ξυνιάς ανέλαβε την αποξήρανση, που αργότερα λόγω του πολέμου καταστράφηκε οικονομικά, αλλά μετά τα τέλη του πολέμου συνέχισε και ολοκλήρωσε τις εργασίες δίνοντας το 1953 την δυνατότητα καλλιέργειας της νέας γης. Το 1972 ολοκληρώθηκαν και τα αποστραγγιστικά έργα.
Νοτιοανατολικά της Ομβριακής βρίσκεται το εγκαταλελειμμένο πια μεταλλείο χρωμίου. Σύμφωνα με την παράδοση οι καλλιεργητές παραπονούνταν ότι στην περιοχή «στράβωναν τα υνιά» τους κι έτσι άρχισαν οι πρώτες σκέψεις για εξόρυξη του μεταλλεύματος.
Τα Μεταλλεία ανήκαν από το 1908 στην οικογένεια Καρατζά από το Δομοκό και στη συνέχεια αγοράστηκαν από τη "Μεταλλευτική".
Λειτούργησαν σχεδόν χωρίς διακοπή από το 1908 ως το 1961. Ιδιαίτερη μέριμνα έδειξαν οι Γερμανοί κατά τη διάρκεια της Κατοχής για τη λειτουργία τους. Το μετάλλευμα μεταφερόταν με ένα μικρό τραινάκι ως το Σιδηροδρομικό Σταθμό στις Αγγείες κι από εκεί το μεταφόρτωναν σε τραίνα. Όταν οι Γερμανοί εγκατέλειψαν την Ελλάδα ανατίναξαν τις εγκαταστάσεις των Μεταλλείων.
Τελευταίος ιδιοκτήτης τους ήταν ο Σκαλιστήρης ο οποίος είχε στην κατοχή του μεταλλεία και σε άλλα μέρη της Ελλάδας.
Σήμερα έχουν μείνει τα ερείπια των εγκαταστάσεων, λίγα από τα παλιά οικήματα και μια μικρή λίμνη που δημιουργήθηκε από την καταβύθιση των παλιών στοών... (Πηγή: www.gaiaelliniki.gr, Θεόδωρος Αποστολόπουλος)